فردا ، حس ناشناخته ای است .

انگار همه ما فردای بدتر از امروز را پذیرفته ایم ، چه در ناخود آگاهمان و چه در رفتارها و در برنامه ریزی هایمان

در زندگی ... به این دلخوش کرده ایم که فردا تلخ تر و سیاه تر از امروز نباشد . درست است که این دلخوشی

تحمل امروز را ممکن می سازد ولی آینده را از ما می گیرد . نگرانی و دغدغه من از همان زمان که خودم را

شناختم همین بوده است . هر زمان که تصمیمی گرفتم تا آینده ام ، فردای خودم و عزیزانم را تغییر دهم ،

همیشه مانعی سر راهم قرار گرفته ، وقتی این موانع را می شمارم می بینم که مقابله با آنها یا از سر راه

برداشتن شان هرگز آسان نبوده است .

تلاشم را کرده ام ، تمام توانم را به کار گرفته ام اما دلایل عدم موفقیتم را در ناتوانی خودم نمی بینم . همه

چیز به محیط پیرامونم باز می گردد .

تلاشم را کرده ام تا اطرافم را تغییر دهم از اطرافیانم شروع کرده ام ، حتی دختری که با تمام وجود دوستش

داشته ام اما ناموفق بوده ام . همه می پذیرند که ایده های من درست بوده ، گاهی در همان ابتدا به

تلاشم احترام گذاشته اند اما بعد با جریانی یا جریان هایی همراه شده اند که مانع دستیابی همه ما به

خواسته ها و آرزوهایمان است . سالهاست که این اتفاق تکرار می شود _ پیاپی تکرار می شود .

و با این بار فردا چه خواهد شد ؟ می دانم تغییری باید ایجاد شود اما چگونه ؟ آیا باز هم باید ماند و جنگید ؟

یا باید راه دیگری یافت ؟ هرگز فکر نکرده ام از جنگیدن خسته شده ام ، ابدا اینجور نیست اما برای ادامه

تلاش هایی که اسم آن ها را تلاش های انسانی و اخلاقی گذاشته ام به همراه یا همراه هایی نیاز است

که در اینجا پیدا نمی شود .

                    اگر نظری دارید _ اگر پس از سال ها یا ماه ها یا حتی چند بار خواندن مطالبم می توانید

                    راهی پیش پای من بگذارید از آن استقبال می کنم .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: